Afgelopen nacht vond M slaap overbodig. Totaal geradbraakt kwamen we vanmorgen uit bed. Verre van klaar voor een dag intervisie. Maar een fijne spreker en goed 30 gemotiveerde jeugdwerkers later vond ik mijn tweede adem. Op die drive dobberde ik huiswaarts. En onderweg naar de kribbe kwam ik een van de bonnekes uit de buurt tegen.

Ik ontmoette haar een paar maanden terug en toen deed ze me haar levensverhaal. Hoe ze haar dochter plotsklaps verloor en haar man een paar maanden later van groot verdriet. En hoe ze zelf, een stuk in de 80 zich kranig probeert te houden. Na die ontmoeting zag ik haar nooit meer, maar dacht ik nog vaak aan haar als ik andere dames zag voorbij komen met hun rollator. Tot vandaag dus. “Ken ik u dan mevrouw?” Nee, ze wist helemaal niet meer wie ik was. Maar toen ik zei hoe blij ik was dat ze nog steeds alive and kicking was, ging ze stralen. “Dat is lief. Duizendmaal bedankt dat je aan me denkt.”

Gisteren kruiste nog zo een kranige 80’er mijn pad. In Brussel nog wel. Om onze oude drankautomaat te komen halen samen met zijn zoon. Die eerste met snelle pas, de vader wat minder. Hij vond meteen mijn arm. En ook daar twinkelende ogen. “Ja juffrouw, ik heb bij mijn dokter al bijgetekend voor nog 10 jaar!” Ik heb zelf geen grootouders meer, maar kan intens gelukkig worden van zo een moment. Kleine dingen, simple comme bonjour.

[youtube mnHlGONToIc]