Deze zwangerschap heb ik er veel proberen tegen vechten tegen het misselijk zijn en de vermoeidheid. Maar er komt dan toch een moment dat je beseft dat er tegen vechten je alleen maar misselijker en vermoeider maakt. Ergens in de tweede trimester ging het een vijftal weken beter en dan ging het weer wat bergaf.

Nu 35 weken ver heb ik nog altijd last van misselijke dagen. En de vermoeidheid is deze laatste weken stevig. Ik was gelukkig wijs genoeg om op tijd met verlof te gaan en mezelf extra rust te gunnen. Een middagdut kan mijn dag vaak helemaal doen keren. Op slechte dagen een uurtje slapen geeft me vaak weer de energie om er ‘s avonds toch weer te staan met een homecooked meal en entertainment voor de kleine man. Een klein geluk voor mezelf en mijn medemens ;o)