Op mijn CD-rek ook een paar soundtracks waaronder die van Amélie Poulain. Wat een heerlijke soundtrack, wat een prachtige film. Een rondreizende kabouter, de magie van de photobooth, een heerlijk geromantiseerd beeld van de Franse hoofdstad. Les temps sont durs pour les rêveurs… Toen ik jaren later op citytrip ging naar Parijs vond ik het wel wat minder magisch. Te weinig accordeon en te veel toeterende wagens. De mooie performance van Tatou blijft goed 15 jaar later wel nog altijd bekoren. En de muziek van Yann Tiersen aangevuld met een paar timeless classics neemt je onmiddellijk mee naar die wondere wereld. Kortom een hartverwarmende aanrader om nog een keer te beluisteren en bekijken op een van deze ijskoude winterdagen.