Een paar dagen lang, ja zelfs bijna een week was er niets. Mijn hoofd was zwart, niet leeg, maar er kwam niets meer uit. Beeld maar geen klank.

Maar nu is er weer het begin van een glimlach en stilaan weer wat kleur. En ik denk aan de schatten van kinders die ik de afgelopen dagen zag, Corneel, Thibault en Cédric. Allemaal jongskes, de ene nog wat onschuldiger dan de andere. En ik denk dat ik nog wat ga lachen en misschien ook wat zingen. En volgende keer probeer ik op zijn minst te stoppen bij grijs.