Brussel, 8 jaar lang nam ik je voor vanzelfsprekend.
Mengelmoes van mooie en lelijke gebouwen. Opgebroken straten en kranen.
Je stelt jezelf in vraag, je vernieuwt, je daagt ons uit.
Elke dag verteer je die stroom van pendelaars. ‘s Ochtends en ‘s avonds wriemelen we als mieren je stations in uit. Waarop jouw straten zich vullen met werkmensen, toeristen en locals.
Je ademt gezellige drukte, elke dag iets nieuws.
Je prikkelde mijn zintuigen keer op keer.
Maar ik zag het niet.
Tot nu.
Weg uit de grootstad is er rust, veel frisse lucht, ruimte.
Stilte en afkickverschijnselen.
Tu me manques.
Herkenbaar! Een jaar of 8 geleden dacht ik ook -na een soloreis van 3 maanden door Azië- dat het tijd was om Brussel vaarwel te zeggen en ging in Diest werken (in Diest!). Na twee weken voelde ik precies hersencellen afsterven (in plaats van herleven, zoals ik had gedacht). Ik heb netjes mijn opzeg uitgedaan in Diest en stond drie maanden later weer in Brussel, blijer dan ooit.