Vandaag is het wereldkankerdag. Kanker, het zwarte beest.
Het maakte zich meester van mijn oma, al was ik toen nog veel te klein om te beseffen hoe lelijk het huis hield.
Toen we 4 jaar geleden peter Fons moesten afgeven was het een regelrechte klets in mijn gezicht.

Mijn tante, mijn neef, collega en kennis,… De ziekte is alomtegenwoordig.
Het zet je aan het denken want het lijkt wel alsof geen enkel gezin eraan ontsnapt.
Zoals Stromae zo treffend zingt in Quand C’est : Qui est le prochain?

Misschien hoog tijd dat ik mijn loopschoenen terug aantrek voor het goed doel en meeloop naar de maan…