De laatste loodjes vragen om heel veel slaap. En dan nog blijf ik moe. Mijn bed is mijn beste vriend. Gelukkig zit de buik voorlopig nog niet te fel in de weg en vallen de nachten dus goed mee. Weekends zijn dan weer goed voor extra duttijd. Aftellen naar het verlof, nog 2 weken te gaan. Die wallen en dat gegeeuw nemen jullie er nog wel even bij zeker?
[youtube RZIXGLGFWNQ]
Dat we hier elke avond voetbal zitten kijken. En dat ik vandaag dikwijls gedacht heb hoe jammer het is dat peter Fons dit WK moet missen. Hij zou gefoeterd hebben op die eerste matchen van de Belgen maar zou vandaag vast ook hebben lopen stralen na de overwinning op de VS.
Het middagjournaal zat vol uitzinnige supporters en zelfs de actie van de mensen van BPost had veel weg van een kruising tussen een voetbalfeest en een staking, tricolore pruiken inbegrepen. Het doet wat met ons land.
En waar dames amper te bespeuren zijn in de talkshow Diabo, zie ik on- en offline heel wat vrouwen die dit WK volgen met rood, zwart en gele nagellak en outfits. Met evenveel mening over wat Wilmots moet doen. En ook wel een beetje weg van ons elftal zonder shirt vastgelegd door Stefan Vanfleteren…
Zaterdag nr 4 voor de berencd’s, dus vanmorgen weer present bij Standaard Boekhandel. Mats krijgt Jommeke in de gaten. “Kijk een papegaaaaai!”
Als kind heb ik veel Jommekes gelezen. Ideaal moment dus om moeke deze namiddag eens de zolder op te jagen voor wat oude Jommekes…
Tijd om tijdens de volgende boekenmarkt eens wat strips in te doen.
Hoera na 2 bewogen weken vakantie in Bulgarije zijn moeke en peter weer in het land. Ze zaten in Varna en werden tijdens het stevige noodweer daar geëvacueerd door het leger. Maar ze maakten er het beste van en hebben zichtbaar toch deugd gehad van hun verlof.
Die thuiskomst hebben we dan maar goed gevierd met steak en frietjes en een vrolijk springende Mats die na meer dan 2 weken zijn zotte moeke en peter terug zag.
De wederhelft heeft met succes het 2de jaar van zijn opleiding informatica afgerond. En dan nog wel met grootste onderscheiding.
Hoera!
Fysiek tel ik af naar verlof en rust. Maar mijn hoofd en hart doen wat pijn bij de gedachte dat ik binnenkort een hele tijd niet aan het werk ben.
Dit jaar verkiest jong Vlaanderen weer een nieuwe Algemene Vergadering voor de Vlaamse Jeugdraad. Terwijl we nu volop sleutelen aan een straffe verkiezing zie ik mijn laatste werkdag met rasse schreden dichter bij komen en groeit het besef dat ik niet elke minuut van die aanloop naar dat fijne moment ga meemaken. Na zes jaar geloof ik nog steeds en misschien zelfs meer dan ooit in het project dat de Jeugdraad is. Dat dankzij de vele fijne collega’s die mijn pad al kruisten en de gedreven vrijwilligers. Morgen klink ik met hen op een fijn werkjaar tijdens onze vrijwilligersbbq. Ik kijk er al naar uit!
Vorige week plukte Jan een bejaarde vrouw uit de gietende regen van het terras van het rusthuis. Vandaag was het mijn beurt om er eentje te helpen.
Op het dakterras stond ze moederziel alleen paniekerig te roepen naar de ramen, naar binnen. Toen ze me zag buiten komen uit de kribbe riep ze me toe. “Ik kan hier niet weg.” Ze leek me verward en paniekerig. Aan het raam van de tv-zaal zat een oude man die ik kon verwittigen om een verpleegster te sturen. Toen er dan iemand kwam werd ze wat rustiger en terwijl de verpleegster me duidelijk wou maken dat de dame er niet helemaal meer bij was, stamelde het bonneke zacht “Er komt nooit iemand, niemand helpt, maar gij zijt wel gekomen, gij hebt een warm hart.”