Die windmolens. Ik vind dat mooi. Een baken in het landschap.
Ze wuiven me uit als we ergens naartoe rijden en als we weer naar huis komen staan ze in de verte te zwieren van ‘Je bent er bijna’.
108 meter hoog torenen ze boven ons uit en molenwiekend produceren ze groene energie voor 14.000 gezinnen.
The mills are alive with the sound of music!
Nog niet zo lang geleden blogde ik al over de fijne gyspy picnic, een organisatie van D’Oranje Giraffen hier in Diest. Ook dit weekend maken zij het mooie weer. De traditionele braderie hebben zij overgoten met een zuiders sausje onder de noemer Supermercado.
Ook morgennamiddag zijn de winkels weer open en kan je in de Hallezaal terecht voor een upcycling festival, zijn er workshops en animatie. En om 18u kan je de Duivels kijken op de Grote Markt.
Gisteren en vandaag was het tijd voor de teamtweedaagse. Het was gezellig en interessant. Op het mooie pajottenland verbleven we in de Carrousel. Een fijne plek die dit jaar jammer genoeg de deuren moet sluiten. Nog snel daarheen als je de kans krijgt. Het keukenteam zorgde er voor dat ik niks te kort kwam en zorgde telkens voor lactosevrije alternatieven. En mijn collega’s zorgden er voor dat ik gisterenavond vanuit een comfortabele positie voetbal kon kijken.
Maar ik ga niet liegen dat ik ook heel blij ben dat ik weer thuis ben. Met een bolle buik is een hele dag op een houten stoel zitten toch niet zo comfortabel. En slapen deed ik ook niet veel afgelopen nacht. Dus ik was tegen de middag al behoorlijk perte totale en dan was het nog een paar uur reizen naar huis. Dorothy gewijs… There’s no place like home! En dan ga ik nu even keihard crashen.
Morgen en overmorgen zit ik voor het werk op verplaatsing met overnachting. Dus morgen gaat er geen blogpost zijn. Vrijdag dan maar eentje inhalen.
En daarnet mijn valies gemaakt. Was geleden van de trip vorig jaar naar Madrid dat ik ze nog nodig had. En volgende keer als ik ze maak zal het zijn voor een ziekenhuisbezoek om ons nieuwe prutske op de wereld te zetten. Mooie herinneringen en mooie dingen om naar uit te kijken.
Die ochtend op de trein. Jeff Buckley in mijn oren. Hallelujah. Een klassieker, zo grijs gedraaid dat hij me zelden nog echt ontroert.
Maar vanmorgen sprongen de tranen me spontaan in de ogen. Dan zit je daar met drie andere reizigers rond je die wat meewarig aanstaren. Heerlijk die hormonen.
[youtube HKnxmkOAj88]
De titel is niet helemaal waar. De dag startte met opruimen en kuisen. En bijhorende frustratie omdat ik dat alles niet kan met dezelfde energie en snelheid als zonder dikke buik.
Maar daarna was het van lazy sunday. En het was nodig. De laatste trimester startte vrijdag. Nog 12 weken te gaan. En de bijhorende vermoeidheid is meteen met de deur in huis gevallen. ‘s Avonds kan ik geen pap meer zeggen en crash ik weer languit in de zetel. Met de steun van de wederhelft blijft alles hier gelukkig wel draaien, handjes kussen.
[youtube pIKsHh3BFPI]
Er is er eentje heel blij dat hij stilaan terug normaler kan stappen, maar vooral snel, snel kan fietsen!
Gek hoe zoiets pietluttig als een ‘kapot’ been hier de afgelopen weken wel een energievreter en bron van kopzorgen was. Al heel snel krijg je het gevoel dat je kind niet mee kan, dat het anders is. Krijg je gekke vragen en blikken vol meelijden. Het geeft je een idee van hoe we in onze maatschappij omgaan met mensen met een beperking.
En dan ben ik blij dat we in een diverse wijk wonen waar Mats wuift en lacht naar alle buren. Naar Dirk in zijn rolstoel, die 2 keer per week naar Peer gaat om vrijwilligerswerk te doen. En Marie-Louise de kranige dame van in de 80 die elke dag met haar hond Stevie de stad in trekt voor een koffie.
