Ons huis is omgedoopt tot ziekenboeg. Jan plataf, ik plataf. De enige met energie en twinkeloogjes was de kleine man. Vanavond ging die dan ook stevig peuterpuberen, want hij had wel in de gaten dat er twee vodden mee aan tafel zaten.

Om net voor het slapen gaan toch zijn lieve zelf boven het halen. Aanleiding, mama’s bloem op de zetelleuning. “Kijk mama, Mats is een meisje.” Om te besluiten dat mama haar bloem altijd  in haar haren moet.

Nog 100 dagen verwijderd van de uitgerekend datum voor nr 2.
Een moeilijkere zwangerschap die heel lang lijkt te duren.
100 dagen, dat zijn nog 14 weken. En al had ik in mijn hoofd dat ik pas mocht aftellen vanaf 10 weken, lijkt 100 dagen me nu ook wel ok om aan die countdown te beginnen… Toch?

Met een klein hartje naar de dokter want de kleine man al zo een klein beetje beloofd dat hij vanavond weer schoenen zou dragen aan beide voeten.

Al gibberend liet hij de zaag zetten in zijn kleurrijk been. Maar bewegen deed toch nog wat pijn. Op naar radiologie voor een zicht op het scheurtje. Om dan toch verlossend nieuws te krijgen dat onze piraat geen nieuw gipsen been hoefde.

Stappen gaat nog niet echt, Maar hij plooit zijn beentje toch al weer in alle richtingen. En hij weegt plotsklaps een kilo of 2 minder.

Het leek vandaag wel zomer vandaag. En om wat te ontsnappen aan de verkiezingsberichten zaten we een hele namiddag buiten. Vanaf nu plan ik elke keer een etentje met vrienden. Jan toverde een heerlijke paella uit zijn pan en de kindjes amuseerden zich met waterpistolen en in de zandbak. Zalig relax.

En vanavond maakte ik eindelijk mijn instagram wall of life and love. Bijna 100 instagramfoto’s van 10 op 10 cm, een vierkante meter vol leuke herinneringen…