Vandaag begon ik eindelijk in het nieuwe boek van Ivo Victoria ‘Dieven van Vuur‘. Victoria schrijft het soort boeken dat ik graag lees, romans met een haakje.
Dat was zo met ‘Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)‘ dat je prompt even door je eigen kindertijd doet fietsen. En het mooie ‘Gelukkig zijn we machteloos‘ dat aan je vel blijft plakken zoals een shirt op een warme dag.
Ik twijfel er niet aan dat nummer 3 me even goed gaat bekoren. En waar ik vroeger niet snel genoeg de zinnen van Victoria kon verslinden lees ik hem nu zoals ik een koekje eet. Profijtelijk.
Met kleine hapjes, genietend alvorens ik er weer mijn tanden in zet. Een paar pagina’s lezen, het boek even dicht om de woorden en zinnen, de leefwereld van de personages in me op te nemen.
