Op 20 maart 2012, 9u08 mochten we onze zoon Mats verwelkomen!
Category: Personal
Heimwee – met vertraging
Maandag 19 maart 2012…
Week 40 +2, dus vanmorgen monitortijd, een halfuur werd anderhalf uur. Maar nog geen weeënactiviteit. Als kind was heimwee me niet vreemd. Ik telde de dagen af tot ik weer naar huis mocht. Onze ‘recente’ verhuis had een grondige impact op dat thuisgevoel. En al dacht ik dat ik er stilaan uit was, bevond ik me vandaag toch weer even op de wip… Na de lange monitorsessie zakten we af naar Heverlee om een broodje te knabbelen. In onze oude buurt, aan een van de fijne picknickttafels. Tot mijn grote vreugde, ben ik nog altijd de Foursquare mayor van speelplein Sint-Lambertus Heverlee. Vorig jaar kreeg het speelplein een opknapbeurt om u tegen te zeggen. Bijzonder geslaagd, want in samenspraak met de kinderen die er sowieso al gingen spelen. Daar zat ik dan weer, net zoals een halfjaar geleden. Lekker in de zon met een klas of drie joelende kinderen op de achtergrond, Een perfecte middag afgerond met de gedachte “ooit kom ik hier terug”…
Reflections #wijvenweek
Zondag reservedag. Ik ben er wonderwel in geslaagd om dagelijks tijd te maken voor een post. Al moet ik wel toegeven dat dit alleen gelukt is omdat ik toevallig massa’s tijd had om elke dag in mijn pen te kruipen. Afgelopen week heb ik ook veel meer blogposts gelezen dan anders omdat ik toch wel nieuwsgierig was naar wat jullie er van zouden maken. Ik heb genoten van de vele fijne posts vol female hersenspinsels, receptjes, give-a-ways…
Dus ik ga mijn best doen om ook na deze week mijn blog wat vaker te vullen met een schrijfsel ipv gewoon een songpost. Een goed voornemen eind maart, dat kan nog net toch?
Reflections van The Supremes, deze week nog getweet door twitterjukebox @bollegijz, toen plots in de serie Beatrix en gisteren ineens ook op de radio. Dé plaat om deze blogweek in stijl af te sluiten!
[youtube h0HE7TC8y5g]
Superwoman #wijvenweek
Zo vele vrouwen zijn op hun eigen manier topwijven. We werken, we runnen een huishouden, we studeren, we staan klaar voor vrienden en familie…
Zijn er dingen waarvan ik blink van trots? Nee, ik ben ‘s werelds slechtste stoefer. Om de simpele reden dat mijn lat nogal hoog ligt. In mijn hoofd regeert al sinds mijn kindertijd de slagzin “Alles kan beter”. Maar de dag van ‘werkpuntjes’ hebben we al eens gehad zekers.
Wat maakte me deze week dan toch trots?
– mijn homemade lasagna
– mijn schrijfsels voor wijvenweek
– mijn geduldig wachten op de baby
Dus bij deze een topplaat voor al jullie topwijvekens!
[youtube -AphKUK8twg]
Miss Piggy #wijvenweek
Aan het begin van mijn zwangerschap was ik bang voor allerlei kleine en grote kwaaltjes die op me af konden komen. Opgezwollen olifantenenkels, waggelen als een eend, opgeblazen van kop tot teen, couperose, striemen,…
En snurken!
In het verleden neep een ex-vriendje ooit mijn neus dicht omdat ik hem wakker snurkte. Dat ik een verkoudheid had van hier tot in Tokyo kon hem niet schelen. In plaats van me zachtjes te wekken, had hij er niet beter op gevonden dan mijn neus dicht te knijpen zodat ik happend naar adem wakker werd. Hij draaide zich tevreden om, ik lag de rest van de nacht dan maar wakker. Niet veel later was de liefde voorgoed voorbij.
Sindsdien heb ik niet vaak ronkende momentjes gehad – denk ik – tot ik onlangs in het midden van de nacht gewekt werd door mijn wederhelft. Dat ik aan het snurken was en hij niet meer kon slapen. Een combi van de zwangerschap en een verkoudheid. Toch was ik een beetje beschaamd en zelfs wat in mijn gat gebeten. Want snurken dat associeer ik met papa’s die hun kroost wakker snorken, vrouwen doen dat niet. Toch?
Fout blijkbaar, want zo’n 10% van de vrouwen snurkt regelmatig. Al moet ik de eerste vrouw die me dat vertelt toch nog tegenkomen.
Miss Piggy FTW!
Dream a little dream… #wijvenweek
Dromen, ze houden ons op de been. Als je me als kind vroeg wat ik wou worden zei ik steevast tolk. Want tolk dat stond in mijn hoofd gelijk aan vreemde talen, culturen en reizen. En cours de route is die talenknobbel wel gebleven, de fascinatie voor andere culturen ook. Aan reizen kom ik jammer genoeg niet zo veel toe.
De afgelopen 9 maanden waren wel een reis op zich. Van het moment dat je zwanger bent tot het moment dat dat wezentje er eindelijk is, 40 lange weken. Dag na dag, week na week is het afwachten hoe alles verloopt. In je buik groeit een kind dat je nog nooit gezien hebt, maar dat beetje bij beetje je leven mee dicteert. Hoe je je voelt, of je lekker slaapt en hoe dicht je nog tegen je wederhelft aan kan kruipen…
De afgelopen 40 weken waren een les in geduld, iets waar ik normaal niet veel van in huis heb. In tanden bijten ook, want met een gebroken arm, hectische werkweken en een verhuis was het af en toe fysiek en mentaal zwaar. Maar bovenal een periode van dankbaarheid. Op wat kleine prutskwaaltjes na heb ik een droom van een zwangerschap. En dat gaf me uitgebreid de tijd om te genieten van een stuit op mijn blaas en voetjes tegen mijn ribben, van een hik halfuurtje voor het slapen gaan en heen -en-weer feestgedruis in mijn buik. Dus nu kunnen we alleen maar wachten en vrolijk worden van de telefoontjes en berichtjes van vrienden en familie die samen met ons aftellen naar de komst van ons patatje.
[youtube OFl97eZbruc]
Bouwen aan de toekomst… #wijvenweek
Op de valreep toch nog een mening… Drie maanden geleden verkasten Jan en ik naar Diest. Diest of all places hoor ik sommigen denken. Marginale Driehoek en ‘ik loop in Diest rond’ mopjes passeerden quasi dagelijks de revue. En ik ga eerlijk zijn, de eerste weken heb ik heel erg moeten wennen.
Want ja, Diest is Leuven niet. Ik mis de Parijsstraat met zijn Greenway, Koffie Onan en Hippo. Ik mis de zaterdagmarkt van Leuven en de zondagmarkt van Heverlee. En nee, we hebben hier geen STUKcafé of Depot. Maar Diest heeft nog heel wat groeipotentieel. Er zijn heel wat leegstaande panden die wachten op leuke winkel- en horeca-uitbaters.
Waar Leuven een studentenstad is, die zowat tien maanden lang kan rekenen op een invasie van een massa jonge mensen is Diest een beetje een slaperige stad met een oudere bevolking. De kostprijs van huizen in het Leuvense zorgt er stilaan wel voor dat jonge koppels en gezinnen uitwijken naar Tienen, Aarschot, Diest en alles daartussen. Rechtstreekse treinen naar Brussel, Antwerpen en Hasselt, vlakbij de autosnelweg, veel scholen, winkels en voorzieningen. Tel daar nog de plannen voor de nieuwe stationsomgeving en het eerherstel van de Demer bij en je ziet een stad die sleutelt aan de toekomst. Van mij mogen de stad en ondernemers zichzelf in een 2012 jasje stoppen en wat straffer profileren. Ik zet graag een paar leuke adresjes op een rij…
Nood aan een stevig ontbijt, een gezonde lunch, een heerlijk dessert of verse smoothie? Dan moet je bij La Bas in de Koning Albertstraat zijn. En eens je daar bent, wandel dan ook eens door naar Müller Lederwaren. Waan je er in handtassenheaven of check de leuke kleedjes van King Louie en Blutsgeschwister.
Leuke spullen voor op je babylijst, toile cirée van Kitsch Kitchen of vrolijke hebbedingetjes vind je dan weer bij Polkadots in de Felix Moonsstraat. Vintage uitblazen kan bij Pergolesi op de Grote Markt. Dit is waarschijnlijk een van de langst draaiende zaken in heel Diest en het equivalent van de Leuvense Timory. Je kan er al 30 jaar met de glimlach terecht voor een snack, pannenkoeken of ijs.
Voor de fietsliefhebber op zoek naar een custom fixie, kleurrijke Batavus, originele fietslichtjes of een rieten fietsmand, is Fietsen Verheyen in de Antwerpsestraat dan weer een echte aanrader. En een gezellig avondje café hangen en bier proeven doe je in The Celt in diezelfde Antwerpsestraat.