Dik zeven maand geleden werd mijn buik vakkundig open geritst om er een pracht van een dochter uit te halen. Resultaat: een hangbuikje met een litteken dat voelt als de sluiting van zo een hersluitbaar zakje. En af en toe pijntjes als het weer verandert.Aan dat laatste valt niet veel te doen, ik noem het mijn persoonlijke barometer.
Om het litteken mooi te laten genezen gebruik ik al een paar maanden Bio-Oil. Een product dat bestaat uit een aantal natuurlijke oliën dat snel intrekt en lekker voelt.
Maar dan mijn status als hangbuikzwijntje… 6 weken na de bevalling startte ik met postnatale kine. Plichtsbewust deed ik flink mijn oefeningen, maar eenmaal de kinesessie er op zaten, liet ik het hangen. Dat mag u letterlijk nemen. Duuuuus was het tijd voor actie.
120 vrouwen, rijkgevulde goodiebags en lekker eten. Dat was bigblogameetup 2 in a nutshell.
Afgelopen zaterdag ging ik voor de eerste keer naar een bloggersevent. Want al blog ik al een tijdje, aan meetups met bloggers kwam ik nog niet toe. Soetmin, Heidi, Lobke en Saartje staken het event in elkaar. En het was fijn toeven bij Idealabs.
Sprekers Jo van The Sound of C is een streekgenoot. Recht uit Sharphill City kwam hij ons prikkelen met hoe bloggers die wat pr-minded proactief heel wat leuks uit de brand kunnen slepen. Door zelf een leuk voorstellen te doen dat matcht met een klant. Eentje om verder over na te denken.
Handmade with love kende ik al. Zij kwamen ons warm maken om volop te handwerken voor een van de goede doelen en projecten die ze steunen.
De spreker van Daisycon moesten stevig opboksen tegen de decibels van een zaal vol vrouwen. Affiliate marketing was duidelijk wat minder ons ding.
Het buffet was zeker lekker. Maar toen ik huiswaarts trok had ik toch het gevoel dat ik nog wat op mijn (inhoudelijke) honger was blijven zitten. Jammer dat ik stadsgenote Karen niet ontmoet heb. En ik was ook nog wel benieuwd naar de ervaringen van de organiserende dames zelf eigenlijk. Kortom voer voor een vervolg.
Verjaren. Ik vind het dolle pret. De wederhelft iets minder. En de zoon die is er al master in. Weken lang telde hij af naar zijn derde verjaardag. Dolgelukkig 3 vingers de lucht in toen zijn dag eindelijk aan brak. Cakejes mee naar school.En een personalised shirt.
Dat verfrommeld manneke dat me toen fronsend aanstaarde nu al 3? Time flies! En wat een geweldig jaar is het al weer geweest. En hoe hard is hij alweer gegroeid en veranderd. Pure liefde.
Dat het blijkbaar makkelijker was om elke dag te bloggen dan een wekelijks postje te doen. Er gebeurt ook altijd vanalles en nog wat in een week. En ik lijk altijd te veel aan mijn hoofd te hebben om dan rustig 1 topic te kiezen en te schrijven.
Dus dat we al een halve week verder zijn dan dat hier iets hoorde te staan gaan we ff vakkundig negeren. Week 11 was een week van aftellen naar de verjaardag van Mats en haast niet kunnen geloven dat hij afstevende op de 3. En van heel hard verlangen naar lente maar toch maar teruggrijpen naar de winterjas. En herontdekken waarom ik zo graag New Girl kijk…
Als je ergens 7 jaar werkt in een sector met veel verloop dan betekent dat dat je op die 7 jaar al veel mensen hebt zien komen en gaan. Afgelopen week zwaaiden we weer een collega uit. Zij gaat nu het mooie weer maken bij de redactie van Rudi Vranckx. Een plek haar op het lijf geschreven.
En diezelfde avond gingen we ook langs bij een collega die in het najaar slachtoffer werd van de besparingen. De eerste keer dat ik haar weer zag. Ook een straffe jongedame. Dat was buiten stappen en vloeken omdat we haar moeten missen.
Al dat komen en gaan, het hoort er bij. Maar na al die tijd ben ik er nog steeds niet aan gewend. Integendeel, het kruipt soms wat in mijn kleren.
Het was me de week van veel onderweg zijn. In totaal zo een 15 treinuren op 5 werkdagen. Ik zag de stations van Diest, Brussel, Gent, Mechelen en Leuven. Had maar 1x vertraging.
En topper was vandaag de conducteur die vrolijk aankondigde dat we “Adembenemend Aarschot” en “Duizelingwekkend Diest” binnen reden. Een wagon vol blije gezichten. Door iets simpel als een allitererende conducteur…
10 jaar geleden studeerde ik af. Specialleke als ik ben was mijn thesis meer cultural studies gelinkt dan puur communicatie.
Onder de noemer “De Vlaming en zijn tattoo’s” bevroeg ik toen een 200-tal mensen met een tattoo. Via tattoo-artiesten kreeg ik antwoorden van over heel Vlaanderen. Toen waren tribals hét van hét. Las ik anekdotes van mensen die een tattoo lieten zetten als een soort van passage rite. En gingen mannen toen voor zichtbaar op arm en been, kozen vrouwen toch liever voor plekjes die meestal bedekt zijn zoals de onderrug of enkel. Er waren 16-jarigen die na lang zeuren eindelijk een tattoo mochten zetten en 56-jarigen die na lang twijfelen het eindelijk ‘aandurfden’ om eentje te kiezen. Of een dame die ging voor een full body tattoo.
Nu 10 jaar later ben ik heel benieuwd wat er allemaal veranderd is. Vond ik tien jaar geleden al dat tattoo’s mainstream gingen dan zijn ze het nu zeker en vast. En had de meerderheid er toen maar eentje, gok ik nu dat de meesten er wel wat meer hebben. En dus stopte ik de vragen van toen nog eens in een vragenlijst.
Heb je inkt op je vel en 5 minuutjes de tijd om wat vragen te beantwoorden, make me happy en vul de enquête even in. Merci!