Ik zou kunnen schrijven over hoe de dochter eindelijk ook van mij eens een flesje aannam en hoe heerlijk de zoon vandaag wel was. Maar wat toch het meest zal bij blijven van deze 29 november 2014 is dat Luc De Vos er niet meer is. Hij schreef mee aan de soundtrack van mijn jeugd. En nee dat is geen klein geluk. Maar doet je eens te meer beseffen carpe fucking diem.
Nog tot en met zondag is het voorleesweek. En voorlezen dat doet hier iedereen. Mama, papa, moeke, peter of oma Miek. Als Mats gaat slapen vraagt hij steevast nog om een verhaaltje. Leesvoer staat hier in de kast of halen we in de bib. De nieuwste aanwinst hier in huis is Geluk voor kinderen van Leo Bormans met tekeningen van Sebastiaan Van Doninck. Mats is fan.
Ook in de kribbe werd er deze week voorgelezen. Vandaag waren we met 2 mama’s en een hoop kindjes die liever zotjes wou spelen dan op de poep zitten. Dus veel hebben we niet gelezen. Maar maandag ga ik herkansen. Jullie tips voor fijne voorleesboeken of verhalen zijn altijd welkom!
Onze dochter is nu drie maanden maar we zijn er nog niet uit hoe we haar vagina gaan noemen. Bij een jongen is dat zo simpel. Piemel. Niemand die een gek gezicht trekt als je piemel zegt. Maar bij meisjes ligt dat blijkbaar wel wat anders.
Synoniemen genoeg
Op twitter stelde ik al een keer de vraag en kreeg ik voorstellen gaande van poes of muizeke tot vlindertje en koffieboon. En ja vagina kan ook maar dat klinkt zo medisch… Maar wat dan wel?
Synoniemen genoeg, dat is duidelijk. Maar geen enkel zo algemeen gebruikt als piemel bij jongens. Dus dames zegt het eens, wat horen jullie graag en waarom geraken we het niet eens over 1 veelgebruikt woordje?
Ik ben de enige in huis die rode kool eet. Groot was dus mijn vreugde dat moeke vandaag een casserole rode kool bij had. Samen met worst en patatje heerlijk winterse kost. Jum!
Dertien weken dat vierde de kleine meid met nog eens een nachtje door slapen. Want dat leren fles drinken is vermoeiend en zet haar wereld aardig op zijn kop. Dat compenseren we dan maar met veel knuffels en zoentjes…
Elk jaar valt het me iets moeilijker om te wachten tot na de Sint om me over te geven aan de kerstsfeer. Dit jaar kijk ik extra uit naar de boom en lichtjes want ik ben nog lekker thuis. Eerst dus nog 2 weken wachten, 2 weken die duidelijk gevuld gaan zijn met veel Sint en Piet want Mats moet een schoen mee naar de klas en volgende week komt die goedheilige man langs in de kribbe en op school.
Dan mag mama stiekem ook toch al een beetje Kerst in de oren met deze leuke vriendjes van Soonsaloon. Oh deer!
Net als met Mats had ik ook deze keer het voornemen om borstvoeding te geven zolang ik het zou volhouden. Bij Mats begon ik af te bouwen op 8 weken. Nu zijn we 12 weken ver en begon mijn lichaam stevig te sputteren. Dus dit weekend probeerden we een eerste keer fles. En dat ging meteen heel goed. En dat is eigenlijk een groot geluk, maar in plaats van blij voel ik me vooral schuldig en verdrietig. Of hoe een gelukje ook heel dubbel kan zijn…