Geluk is geen kathedraal,
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis luid en kolossaal,
misschien een carrouselletje.
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw,
maar nu en dan een zonnetje.
Geluk dat is geen zeppelin,
’t is hooguit ’n ballonnetje.
Toon Hermans
Onrust in het hoofd, onrust in het lijf. Vroeger bestreed ik het met zachte muziek. Nu fiets ik het eruit met een playlist met platen die knallen. Sinds gisteren bij in de lijst, deze Donnie…
Heerlijke tekst, vetjes geproducet door de grote Bas Bron.
Grappige clip en liefde voor dat fietspak van Raynsie! #want #need #musthave
Hoe doen die Nederlanders dat toch om fijne beats te combineren met een tekst met zoveel humor die zo flowt en dan visueel een geheel te maken dat gewoon bam af is?! Kortom niks dan liefde voor deze oorwurm.
Het jaar 1994. Salt-N-Pepa scoorde met ‘What a man’, Ace of Base zong over ‘The Sign’ en Marco Borsato lanceerde zijn carrière met ‘De meeste dromen’. Uit mijn slaapkamer kwam een iets steviger geluid. Wat zou mijn prepuberteit stilletjes geweest zijn zonder The Offspring. Mijn welgemeende excuses aan de buren van toen voor al mijn uren meebrullen in de periode 1994-2008 🙂 En sorry papa en mama voor die keren dat jullie de plomb moesten afzetten om me eindelijk stil te krijgen.
Smash is zo een plaat die 23 (!thefuck!) jaar later nog altijd mooi materiaal is als middenvinger naar een baaldag. Bij deze. De gitaren, de drums, Dexter Holland on the mic en teksten als:
“I’m not the one who made the world what it is today
I’m not the one who caused the problems started long ago
But now I deal with all the consequences that troubles our times
I carry on and never once have even questioned why
I’m innocent
But the weight of the world is on my shoulders
I’m innocent
But the battles started are far from over” — Not the One
Lean back and just enjoy the melodies, after all music soothes even the savage beasts…
Toen ik een dik jaar geleden de overstap maakte van Brussel naar Averbode dacht ik ook de ‘vuile’lucht van de hoofdstad in te ruilen voor de schonere lucht van het platteland. Ondertussen weet ik wel beter. Als je elke dag fietst merk je zo hoe het met de kwaliteit van de lucht gesteld is.
Vandaag was het bijzonder erbarmelijk. Er staat amper wind en de lucht hangt vol fijn stof. Volgens Frank Deboosere valt het nogal mee want “Gemiddeld gesproken is de lucht schoner dan 30 jaar geleden.” Maar goed, op dagen als vandaag zegt die gemiddeld gesproken schonere lucht niet veel.
En voor wie denkt dat het allemaal zo erg niet is en niet zo veel uitmaakt. Na 10 km walmde ik vandaag naar rook alsof ik een hele avond naast een kampvuur had gestaan. Ik ruik het en voel het aan mijn luchtwegen, tijdens het fietsen en erna. Toch echt wel tijd dat we collectief sleutelen aan zuiver lucht. Maar hoe kan jij het verschil maken?
Pak de fiets, neem het openbaar vervoer of carpool. Zoveel te minder auto’s op de baan, zoveel te minder uitlaatgassen die de lucht invliegen. Makkelijk gezegd want jij moet maar 10km fietsen krijg ik dan vaak als reactie. True that, dat kan niet iedereen. Maar als iedereen die met de fiets zijn verplaatsing zou kunnen doen, voor het werk of om naar de winkel te gaan, het ook minstens 1 dag per week ook zo zou doen. En iedereen die er met het openbaar vervoer geraakt het ook 1 dag per week zou doen. Het zou toch al een verschil maken. Plus, je bent eens op een andere manier op weg, ziet en hoort andere dingen. Dat is dan ook weer goed voor je brein.
Werkgevers, het is 2017, voor jobs waar het kan lijkt het me hoog tijd dat werknemers structureel een dag in de week thuis werken. Minder uitstoot, minder files, minder stress.
Ik weet het, niets zo gezellig dan een knetterend haardvuur op een koude winterdag. Maar ruil je soezelsessie op je schapenvelleke dezer dagen beter in voor een avondje staren naar dit digitale alternatief.
Halfwakker komt Gitte uit haar bed, ze is even verlegen maar dat duurt nooit lang,
dan komt de schelm in haar weer naar boven en gaat ze haar gang.
Dochterlief en haar Metie, mooi om samen te zien.
Ze lopen, ze zwieren, ze gibberen en spelen opnieuw en opnieuw.
Mama en papa zijn even niet van tel,
maar 1 kreet weerklinkt door het huis en da’s “Metieeee”,
een bijzonder schouwspel.
Mijn grootouders aan moeders kant waren fruitboeren. Stielmensen die een mooi fruitbedrijf uitbouwden, voortgezet door mijn nonkel en nu mijn neven. Ook een andere tante ging verder met de stiel en ook hier zitten de neven nog tussen de appels en peren. Een fantastische stiel van hard werken in weer en wind, op het ritme van de seizoenen. 
Een paar keer ging ik als vakantiejob helpen tijdens de pluk. Toen al amper een Belg in de groep. Nochtans een aanrader, een hele dag werken in de buitenlucht, sappig uitgeregend of bruinverbrand, lekker moe je bed in. Eindeloos respect voor iedereen in de boerenstiel. Want die appels en peren en bij uitbreiding alle groenten en fruit komen niet zomaar terecht in de supermarkt. Als consument lijken we dat voortraject wel wat te vergeten.
Supermarkten willen nu hun best doen om de consument op te voeden. Want die kromme groenten en dat scheve fruit, dat is even lekker als exemplaren die er wel ‘normaal’ uit zien. En op zich klinkt dat logisch, want ieder van ons weet best wel dat een kromme wortel niet anders zal proeven dan een rechte. Idem dito voor een hobbelig peer. En toch is het niet zo simpel als het lijkt. Zo las ik vandaag op de Facebookpagina van de neven.
De ‘abnormale’ peren worden normaal opgekocht door bijvoorbeeld de producenten van Luikse stroop. Maar nu zag Albert Heijn dus het licht. Ze kopen het fruit op aan lage prijs en leggen het in hun winkelrekken aan de gewone prijs onder de noemer ‘buitenbeentjes’. Slimme marketing met hoge winstmarges. Je sust het geweten van de consument want “hey dames en heren, jullie doen flauw, dit is even lekker. En wij halen die buitenbeentjes in huis, dus wees flink en koop dit fruit nu maar”. De producent daarentegen, die kan fluiten naar een eerlijke prijs. En de supermarkt? Die heeft ons allen een dikke peer gestoofd.
Midden januari, buiten vriest het dat het kraakt. Maar ik zie de zon tegen een helderblauwe lucht en mijn lijf is op weg naar de eerste lentekriebels. Ik verlang naar hyacinten en tulpen, de eerste bijtjes en de geur van vers gemaaid gras. De winterzon doet rare dingen met ne zomerzot.
En dan lees je dat de zangeres van de zomerplaat bij uitstek uit je kindertijd er niet meer is. Loalwa Braz Vieira was de stem van de zomerhit van 1989: Lambada. Zowat de zomerhit der zomerhits of toch de eerste bewuste uit mijn leven en misschien daarom ook de meest memorabele. Uit een periode dat we af en toe een plaatje kregen in de platenwinkel. Om het vervolgens grijs te draaien op papa’s pick-up. Ik voorspel alvast een Lambada revival deze zomer.