There’s no place like home – 170-171/365

There’s no place like home – 170-171/365

Gisteren en vandaag was het tijd voor de teamtweedaagse. Het was gezellig en interessant. Op het mooie pajottenland verbleven we in de Carrousel. Een fijne plek die dit jaar jammer genoeg de deuren moet sluiten. Nog snel daarheen als je de kans krijgt. Het keukenteam zorgde er voor dat ik niks te kort kwam en zorgde telkens voor lactosevrije alternatieven. En mijn collega’s zorgden er voor dat ik gisterenavond vanuit een comfortabele positie voetbal kon kijken.

Maar ik ga niet liegen dat ik ook heel blij ben dat ik weer thuis ben. Met een bolle buik is een hele dag op een houten stoel zitten toch niet zo comfortabel. En slapen deed ik ook niet veel afgelopen nacht. Dus ik was tegen de middag al behoorlijk perte totale en dan was het nog een paar uur reizen naar huis. Dorothy gewijs… There’s no place like home! En dan ga ik nu even keihard crashen.

De valies – 169/365

De valies – 169/365

Morgen en overmorgen zit ik voor het werk op verplaatsing met overnachting. Dus morgen gaat er geen blogpost zijn. Vrijdag dan maar eentje inhalen.

En daarnet mijn valies gemaakt. Was geleden van de trip vorig jaar naar Madrid dat ik ze nog nodig had. En volgende keer als ik ze maak zal het zijn voor een ziekenhuisbezoek om ons nieuwe prutske op de wereld te zetten. Mooie herinneringen en mooie dingen om naar uit te kijken.

Lazy sunday – 166/365

Lazy sunday – 166/365

De titel is niet helemaal waar. De dag startte met opruimen en kuisen. En bijhorende frustratie omdat ik dat alles niet kan met dezelfde energie en snelheid als zonder dikke buik.

Maar daarna was het van lazy sunday. En het was nodig. De laatste trimester startte vrijdag. Nog 12 weken te gaan. En de bijhorende vermoeidheid is meteen met de deur in huis gevallen. ‘s Avonds kan ik geen pap meer zeggen en crash ik weer languit in de zetel. Met de steun van de wederhelft blijft alles hier gelukkig wel draaien, handjes kussen.

[youtube pIKsHh3BFPI]

I want to ride my bicycle – 165/365

I want to ride my bicycle – 165/365

Er is er eentje heel blij dat hij stilaan terug normaler kan stappen, maar vooral snel, snel kan fietsen!

Gek hoe zoiets pietluttig als een ‘kapot’ been hier de afgelopen weken wel een energievreter en bron van kopzorgen was. Al heel snel krijg je het gevoel dat je kind niet mee kan, dat het anders is. Krijg je gekke vragen en blikken vol meelijden. Het geeft je een idee van hoe we in onze maatschappij omgaan met mensen met een beperking.

En dan ben ik blij dat we in een diverse wijk wonen waar Mats wuift en lacht naar alle buren. Naar Dirk in zijn rolstoel, die 2 keer per week naar Peer gaat om vrijwilligerswerk te doen. En Marie-Louise de kranige dame van in de 80 die elke dag met haar hond Stevie de stad in trekt voor een koffie.