De kleine man zit precies wat minder in zijn vel. Een lompe gips en wat ziekjes. Vandaag mocht hij iets later naar bed zodat ik hem na een lange dag nog net kon instoppen. Alleen had hij er niet zo een zin in.
Na wat getreuzel stopte ik hem een 2de keer in. Maar op een wip en een zucht zat hij weer recht. Kort maar krachtig doet het hem dan altijd. “Ok Mats, als jij niet wil slapen ook goed. Maar mama is er mee weg, slaapwel.”
Ik sluit de deur en hij roept nog een keer “Mama?” Om vervolgens tegen zijn Meneer Konijn te zeggen “Mama is weg. Flesje en slapen.” Om zich dan hoorbaar te nesten in zijn bed. En ik al gniffelend de trap af.
