Aan het begin van mijn zwangerschap was ik bang voor allerlei kleine en grote kwaaltjes die op me af konden komen. Opgezwollen olifantenenkels, waggelen als een eend, opgeblazen van kop tot teen, couperose, striemen,…
En snurken!

In het verleden neep een ex-vriendje ooit mijn neus dicht omdat ik hem wakker snurkte. Dat ik een verkoudheid had van hier tot in Tokyo kon hem niet schelen. In plaats van me zachtjes te wekken, had hij er niet beter op gevonden dan mijn neus dicht te knijpen zodat ik happend naar adem wakker werd. Hij draaide zich tevreden om, ik lag de rest van de nacht dan maar wakker. Niet veel later was de liefde voorgoed voorbij.

Sindsdien heb ik niet vaak ronkende momentjes gehad – denk ik – tot ik onlangs in het midden van de nacht gewekt werd door mijn wederhelft. Dat ik aan het snurken was en hij niet meer kon slapen. Een combi van de zwangerschap en een verkoudheid. Toch was ik een beetje beschaamd en zelfs wat in mijn gat gebeten. Want snurken dat associeer ik met papa’s die hun kroost wakker snorken, vrouwen doen dat niet. Toch?

Fout blijkbaar, want zo’n 10% van de vrouwen snurkt regelmatig. Al moet ik de eerste vrouw die me dat vertelt toch nog tegenkomen.