Drie tips voor een geslaagd babybezoek – 282/365

Drie tips voor een geslaagd babybezoek – 282/365

Op babybezoek gaan, hoe doe je dat? Na 6 weken bezoekjes een paar tips. En nee bezoekers to come no pressure. Ik ga je niet vies bekijken als je deze dingen niet doet. 

  • Less is more

En dan gaat het hier vooral over de duur van het bezoek. Liever 3 kwartier dan 2 uur. Jonge ouders zijn vaak wel wat moe en krijgen elke keer dezelfde vragen: “Hoe was de bevalling?”, “Slaapt het kind goed?”… Stuur liever in de weken daarna af en toe eens een smsje of doe eens een kort belletje. En voor uitgebreide qualitytime is er snel weer tijd als dat kleintje wat groter is, toch?

  • Een cadeautje

Ligt er een geboortelijst en staat er iets op binnen je budget? Koop dan gerust iets van die lijst, dat zijn dingen die mama en papa echt graag willen of kunnen gebruiken. Koop je toch graag zelf iets dan is die lijst ook een fijn vertrekpunt voor wat anderen al kochten en welke stijl de ouders leuk vinden. Of gooi het over een andere boeg en neem iets mee voor mama en papa…

  • En…Iets voor mama en papa

Last but not least. Misschien is de lijst al redelijk leeg gekocht en heb je geen feeling met kleine wezentjes en hun dolle pampertijden. Weet dan dat je ouders ook dolgelukkig maakt met iets simpel als lekker eten. Een doos verse soep of spaghettisaus, een ontbijtmand, een zelf gebakken cake of een kom fruitsla. Homemade food scoort big time bij vermoeide mensen 🙂

Maar laat me gerust weten welke zotte of originele dingen jij al deed om een kersverse mama en papa blij te maken.

 

Dat we verwend zijn – 248/365

Dat we verwend zijn – 248/365

Dat we verwend zijn met al jullie lieve kaartjes vol leuke wensen, geschenkjes van op de geboortelijst of leuke cadeautjes die jullie zelf bedachten en centjes op de rekening. Schaamrood op de wangen dat ik dan nog, net zoals bij Mats, vergeet om jullie geschenkzakjes mee te geven. Ik leg alvast weer een lijstje aan van wie ik nog een geschenkje moet bezorgen. En schrijf in de toekomst voor elk bezoek in het groot ‘bedankjes’ op mijn hand.

Merci, merci, merci voor jullie groot hart, maar vooral dikke merci om er te zijn en langs te komen. Doet plezier om  ons geluk te mogen delen met zoveel mensen.

Een week – 245/365

Een week – 245/365

Een week geleden trok ik met een klein hartje richting het AZ voor een geplande keizersnede. Ik wist niet goed aan wat mij te verwachten.

Een hele ochtend nuchter blijven en om 13u aanmelden, dan aan de monitor en geprepareerd worden om richting operatiekamer te gaan. Ter plekke kreeg ik dan een epidurale om u tegen te zeggen, floppy legs werden op de tafel gelegd. Mijn buik verstopt achter doeken. Armen vastgemaakt met velcro. Mijn hart sloeg even over.

Paniek. Ik had me de geboorte van nr 2 wel wat anders voorgesteld. Het enige waar ik nog controle over had was mijn ademhaling. Van zodra Jan naast me stond en de gyn de operatie startte ging het gelukkig wat beter. “Kalm, rustig en ontspannen.” zei ik keer op keer in mijn hoofd terwijl ik voelde hoe mijn buik vakkundig overhoop gehaald werd. En om twintig voor vier lieten ze een miniscuul mevrouwtje boven de groene lakens zweven. And off they went.

Man en kind gaan meteen naar boven naar de kinderarts en moeder de vrouw wordt laagje per laagje weer opgelapt en dicht gemaakt. Ondertussen gesprekken over winterbanden en kribbes. Everyday life van de mensen voor wie zo een keizersnede gewoon een van de taken uit hun dag is. Trekken en duwen om alles weer op zijn plaats te krijgen. Minuut na minuut begon ik feller te beven van de ontlading. Het was achter de rug, de zware zwangerschap zat er op en ik had een gezonde dochter in de plaats gekregen.

Na een halfuurtje op de recovery werd ook ik in mijn bed naar boven gerold. En daar lag een klein hummeltje op me te wachten. Toen ze dicht bij mij lag keerde de rust weer. We made it. Verbazingwekkend hoe snel je die rollercoaster achter je laat en je focus shift op je kleintje. En hop, we zijn een week verder.

Girls and boys – 119/365

Girls and boys – 119/365

Vanmorgen stond de grote echo op het programma. Die is toch altijd wat spannend. Maar alles ziet er tip top uit. De baby zwaaide vrolijk en zwierde armen en benen in het rond.

Vorige zwangerschap wou ik graag een meisje, maar toen werd het een jongen. ‘Ik ken niks van jongens’ zuchtte ik toen. Ik was er van overtuigd ook nu weer zwanger te zijn van een jongen. Maar deze keer zit er een acrobate in mijn buik. Man-vrouw verhouding in evenwicht ten huize Crispeyn-De Dobbeleer! Hoera!

Time…

Time…

Een week of vijftien geleden besefte ik het nog niet helemaal. Dat wezentje in mijn armen zou vanaf nu elke dag deel uitmaken van ons leven. Hier hadden we negen maanden op gewacht. En negen maanden lang was hij heer en meester over mijn buik. Elke schop, draai en hik mocht ik exclusief backstage meemaken.

Maar op 20 maart ging hij solo. En al was hij die eerste weken nog erg klein en hulpeloos, het loslaten was begonnen. De tijd vliegt. Drie maanden later slaapt hij in zijn eigen kamer, kan hij zichzelf entertainen in zijn park en geeft hij binnenkort elke dag het beste van zichzelf in de crèche. Move on mama! Maar eerst nog een paar weken genieten van onze vrolijke ochtenden, zotte verhaaltjes en onnozele liedjes. En dat heerlijke gevoel van Mats die in slaap valt in mijn armen proberen te saven in mijn hart voor al dat loslaten dat nog komen gaat.

[youtube Ymd8WrE_RBg]