Een schuurpapieren keel en een bonzend hoofd. Gitte en ik lieten het niet aan ons hartje komen. De zetel is onze beste vriend en we doen het rustig aan. Buiten is het aan het nazomeren maar wij cocoonen lekker binnen, onze eigenste roze wolkje voor zolang het mag duren.

Waar ik bij Mats na een week al druk in de weer was met de was en de plas en het stad in gaan dwingt het tragere herstel me nu tot veel platte rust. En dat doet eigenlijk wel deugd. Wetende dat het de laatste keer is dat ik zo een magische tijd mag delen met een kleintje geniet ik nu intens van het gemoeder.