“Matsieee!” Gitte wordt wakker en roept haar grote held. Niets dan liefde voor haar broer. Met grote ogen kijkt ze hem aan. Dikke knuffels, zachte zoenen. Ze haalt zijn schoenen en dan moet hij mee, de fiets op. “Wandelen Matsie!”
Keer op keer tovert ze een grote glimlach op zijn gezicht. Fier en blij met die onverdeelde aandacht van zijn kleine zus. Hij neemt haar met plezier mee op sleeptouw. Uitvoerig legt hij het leven uit, of toch hoe hij de dingen ziet. Wat kan en wat niet. Om even later stiekem al giechelend samen kattenkwaad te beramen. Broer en zus, een kostelijk schouwspel. En als zij verdriet heeft, staat hij paraat met troostende lieve woordjes en als hij huilt, is zij de eerste om zijn tranen weg te vegen.
Ik zie hen bezig en mijn lijf is te klein voor mijn hart. Ik zie hen bezig en ik denk aan vroeger. Hoe ik overal mijn grote held achterna liep…
