Vorige week mocht ik naar Gent. Stevig vergaderen op de Technicum site.
Toen ik daar aan kwam sprong deze in mijn oog:
Het grootse bloggen lukt me momenteel niet zo goed. Mijn hoofd maalt nonstop voor de nieuwe job. Dan maar even terug naar de kleine dingen?
Relax ontbijten, knuffelen met de zoon, plasticine pret met de dochter en koken met de wederhelft. Even over en weer naar de Halve Maan en dan ontdooien met ne warme choco. Een goed gevulde zondag in een weekend dat voorbij vloog.
has a silver lining. Zo ook de 12-weken sprong.
Want een baby met veel huidhonger is goed voor extra rondjes wiegen. En een baby die overdag maar niet wil slapen is dan weer reden voor een wandeling van goed 1,5u. Kortom een sprongetje voor de baby zorgt voor extra km’s voor de mama. Ideaal om je hoofd leeg te maken en weer wat fitter te worden.
En vandaag zat er een item in het nieuws over hoe je kan leren om gelukkiger te worden. Door dagelijks een gelukstip toe te passen word je een beetje gelukkiger. En als dat niet werkt kan ik je wel een 365-project aanraden. Sta elke dag gewoon zelf eens even stil bij eender wat je deed lachen of gelukkig maakte. Uw lievelingslied op de radio, de zon die scheen, rugwind terwijl je naar huis fietste. Zo kruip je elke dag goed gezind je bed in.
Ziek zijn heeft ook zijn voordelen. Elke ochtend wordt Mats gewoontegetrouw vroeg wakker. Hij drinkt zijn fles maar gaat nu dan weer zijn bed in om nog verder te slapen tot bijna 8u. Helemaal uitgeslapen vertrekt hij vrolijk naar de kribbe.
En dat merk je de hele dag. Hij eet beter, begint terug zijn beentje beter te zetten om te stappen en is gewoon flinker. Fijn zo een vrolijk kind in huis. Doet je wel nadenken over de ratrace waar we hem elke dag mee in sleuren.
Qualitytime vanavond hadden we met de waterverfjes en Mickey…
1 januari, de dag van goede voornemens.
Ik doe daar nooit aan mee.
Maar in oktober ging ik op zoek naar een rode draad om deze blog dagelijks in leven te houden.
Want bloggen werkt voor mij het best als ik het dagelijks doe en als ik een invalshoek heb.
Ik hoop dat ik die draad nu eindelijk vond.
Mijn 365 dagen project wordt er een onder de noemer ‘geluk in kleine dingen’.
Omdat ik dat goed kan, gelukkig zijn met kleine dingen.
Vandaag werd ik bijzonder blij van het pinguïnlied van Kapitein Winokio.
Vooral toen dat ten huize Crispeyn een zotte pinguïnpolonaise in gang zette.
En de zoon uren later nog altijd zong van ‘wij zijn de pinguïns…”
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/75676266″ params=”color=ff6600&auto_play=false&show_artwork=true” width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
Afgelopen nacht vond M slaap overbodig. Totaal geradbraakt kwamen we vanmorgen uit bed. Verre van klaar voor een dag intervisie. Maar een fijne spreker en goed 30 gemotiveerde jeugdwerkers later vond ik mijn tweede adem. Op die drive dobberde ik huiswaarts. En onderweg naar de kribbe kwam ik een van de bonnekes uit de buurt tegen.
Ik ontmoette haar een paar maanden terug en toen deed ze me haar levensverhaal. Hoe ze haar dochter plotsklaps verloor en haar man een paar maanden later van groot verdriet. En hoe ze zelf, een stuk in de 80 zich kranig probeert te houden. Na die ontmoeting zag ik haar nooit meer, maar dacht ik nog vaak aan haar als ik andere dames zag voorbij komen met hun rollator. Tot vandaag dus. “Ken ik u dan mevrouw?” Nee, ze wist helemaal niet meer wie ik was. Maar toen ik zei hoe blij ik was dat ze nog steeds alive and kicking was, ging ze stralen. “Dat is lief. Duizendmaal bedankt dat je aan me denkt.”
Gisteren kruiste nog zo een kranige 80’er mijn pad. In Brussel nog wel. Om onze oude drankautomaat te komen halen samen met zijn zoon. Die eerste met snelle pas, de vader wat minder. Hij vond meteen mijn arm. En ook daar twinkelende ogen. “Ja juffrouw, ik heb bij mijn dokter al bijgetekend voor nog 10 jaar!” Ik heb zelf geen grootouders meer, maar kan intens gelukkig worden van zo een moment. Kleine dingen, simple comme bonjour.
[youtube mnHlGONToIc]
Met een pasgeborene in huis is bedtijd niet meer wat het geweest is. Rond 9u begeven we ons doodop naar bed. Een zacht lampje op de achtergrond.
We slapen in blokjes en hongerige wolf Mats bepaalt hoe lang ze zijn. Soms een uur, soms twee en als we heel veel geluk hebben drie.
Maar vandaag is het vrijdag, dus voor een beetje weekendgevoel mag ik wat langer zetelhangen. En morgen de eerste kadootjes van de lijst uitpakken. Met een weekend lang mijn twee mannen aan mijn zij. Dat heet dan gelukkig zijn…
[youtube me8fABpBmjs]
Ik waai even binnen om de koffie te brengen, hij zit met zijn krant in de hand rustig te lezen.
Zoals het hoort een parolleke, eentje van een uur dit keer.
Over vroeger, over hoe mijn broer hem soms hielp op het veld.
Over nu en of mijn ouders het goed hebben op vakantie.
Over hoe hard we onszelf soms achterna lopen en hoe weinig we beseffen dat we het goed hebben.
Over hoe mooi wij hier wonen, rustig, en met onze nieuwe weg en al.
86 en een dag is hij.
En hij eindigt met een levenswijsheid om te onthouden.
“Het grootste geluk dat ge in het leven kunt hebben, dat is van content te zijn…”
[youtube RAYbwvGbI2c]