Mijn leven staat op zijn kop sinds Mats er is. Zijn komst werd aangekondigd met een stevig onweer in mijn buik. In het ziekenhuis voelde het alsof er dikke wolken en hevige windvlagen kwamen aangerold. Luid rommelende donder en weeën als bliksemschichten. Een enorm intense ervaring, met een paar uur later als kers op de taart een verfrommelde zoon.

En toen werd het stil in mijn lege buik. Het voelde als een verlaten springkasteel. Geen vertrouwde schopjes meer, geen vrolijk hikkende baby. Stevig wennen. Mijn hand aaide voortaan een puddingbuikje, de charme daarvan was ook razendsnel zoek. Van pasgeborene tot baby van vijf weken, van lammetje naar speenvarken en terug. Het gaat ook razendsnel met Mats. De weken samen vliegen voorbij, in het begin lekker rustig met veel dutjes samen. De afgelopen weken wat tumultueuzer met huilbuien door reflux. Alles weer even op zijn kop, met tranen in de ogen honderd rondjes wiegen door het huis om een uur daarna eindelijk in de zetel te zitten met een rustig duttend knorpotje op je buik. En dan ziet de wereld er eigenlijk wel fantastisch uit zo ondersteboven.

[youtube pNlmn7vbXBQ]