Daar zit je dan, in de gesloten afdeling van het rusthuis. Waar je hele leven in rook lijkt te zijn opgegaan. We wandelen binnen en je kijkt me vragend aan. “Bezoek voor mij?” Maar Mats en Gitte breken het ijs. Zij toveren weer die vertrouwde zachte lach op je gezicht. Gisteren werd je 89. En terwijl je 4 jaar geleden nog pront mee ging wandelen door de Halse velden ben je nu wat weg gedeemsterd. Een light versie van jezelf. Heldere flarden afgewisseld met namen en gebeurtenissen uit het verleden.

De ouderdom wist stukjes van je geheugen, maar de kern van je zijn blijft.
Zacht, dankbaar en aardig, met dikke kussen als we toe komen en nog dikkere als we weer gaan.
Dat de ouderdom dat grote hart nog lang onaangetast mag laten.