Vanmorgen trok ik voor het eerst in ruim twee weken opnieuw naar Brussel.
De eerste maandag na de vakantie doet altijd een beetje pijn.
En ik was ook al weer helemaal vergeten dat de treinrit Diest-Brussel toch wel even duurt.

De rit huiswaarts was een stuk leuker want dan had ik het gezelschap van mijn nonkel.
En dan vliegt de tijd met een babbel over vroeger en nu.
Over hoe mijn neef het echt naar zijn zin heeft op zijn werk.
Mijn nicht die blij zwanger is van een eerste kindje.
En mijn tante die elke dag met hart en ziel haar kapsalon runt.

Tien minuten later stap ik de deur binnen en vind ik hun kerstkaart in mijn bus.
Meer heb je toch niet nodig om vrolijk van te worden?