Het is als de slinger van de klok.
Ja. Nee. Nee! Ja!
Opeens was er de twijfel.
Is het lezenswaardig?
Wie zit er te wachten op het geneuzel van het zoveelste moederke?
Niemand.
Maar misschien is dat ook niet erg.
Want dat was helemaal niet de reden waarom ik begon met bloggen.
Het was een manier om mijn hoofd leeg te maken.
Elke dag een klein gelukje voor mezelf neerpennen en misschien wat vaker dankbaar gaan slapen.
“Dankbaar”, wat een lelijk woord voor een mooi gevoel.
Waarom een blog dan beter werkt dan een schriftje op mijn nachtkastje?
Wel hier kan er meteen een foto bij, een fijn lied of playlist of een link naar een ander boeiend stuk dat ik ergens las.
Dat krijg ik niet rond op papier.
Ja maar dat hoeft dan toch niet publiek?
Absoluut waar, maar misschien hebt gij wel iets aan mijn verhaal.
Misschien probeert ge dan ook eens dat ene cakerecept of vindt ge troost in mijn chaos.
En als het u niet boeit dan blijft ge toch gewoon lekker weg?
Dus.
Ja. Ja! JA!