Ik ben de eerste om tegen een zieke collega te zeggen: “Ga naar huis, uw gezondheid is belangrijker dan uw werk. Kom ga maar eens goed uitzieken.” Maar week 52 was zo een week dat ik die eigen gouden raad stevig in de wind sloeg. Al zeiden de collega’s me die zelfde wijze woorden. Maar ik wou de maandag door en dinsdag was ook te belangrijk, woensdag kon ik absoluut niet missen en donderdag moest er iemand belangrijk uitgezwaaid worden. Maar donderdagavond was de paracetamol op en de kaars uit.

Dus trek me volgende keer aan mijn oren en zet me op de trein. Want wie niet horen wil zal voelen en belandt op de eerste zomerdag van het jaar onder een donske in de zetel.