Zoveel te ouder ik word, zoveel te meer ik bepaalde tradities in ere houd. Vooral als er eten mee gemoeid is. Lichtmis is er zo eentje.
“Er is geen vrouwke zo arm, of ze maakt op lichtmis haar panneke warm.”
En dus vierden we vanavond met pannenkoeken, die zo snel op waren dat er geen tijd was voor een mooie foto. En heel treffend dat vieren van het licht. Want stilaan kan ik ‘s ochtends weer vertrekken met daglicht en ‘s avonds ook naar huis bollen met nog een streep licht. Heerlijk is dat. Je voelt zo je energielevel weer stijgen, volgens mij ben ik een levend zonnepaneel.
