Dromen, ze houden ons op de been. Als je me als kind vroeg wat ik wou worden zei ik steevast tolk. Want tolk dat stond in mijn hoofd gelijk aan vreemde talen, culturen en reizen. En cours de route is die talenknobbel wel gebleven, de fascinatie voor andere culturen ook. Aan reizen kom ik jammer genoeg niet zo veel toe.

De afgelopen 9 maanden waren wel een reis op zich. Van het moment dat je zwanger bent tot het moment dat dat wezentje er eindelijk is, 40 lange weken. Dag na dag, week na week is het afwachten hoe alles verloopt. In je buik groeit een kind dat je nog nooit gezien hebt, maar dat beetje bij beetje je leven mee dicteert. Hoe je je voelt, of je lekker slaapt en hoe dicht je nog tegen je wederhelft aan kan kruipen…

De afgelopen 40 weken waren een les in geduld, iets waar ik normaal niet veel van in huis heb. In tanden bijten ook, want met een gebroken arm, hectische werkweken en een verhuis was het af en toe fysiek en mentaal zwaar. Maar bovenal een periode van dankbaarheid. Op wat kleine prutskwaaltjes na heb ik een droom van een zwangerschap. En dat gaf me uitgebreid de tijd om te genieten van een stuit op mijn blaas en voetjes tegen mijn ribben, van een hik halfuurtje voor het slapen gaan en heen -en-weer feestgedruis in mijn buik. Dus nu kunnen we alleen maar wachten en vrolijk worden van de telefoontjes en berichtjes van vrienden en familie die samen met ons aftellen naar de komst van ons patatje.

[youtube OFl97eZbruc]