Een week of vijftien geleden besefte ik het nog niet helemaal. Dat wezentje in mijn armen zou vanaf nu elke dag deel uitmaken van ons leven. Hier hadden we negen maanden op gewacht. En negen maanden lang was hij heer en meester over mijn buik. Elke schop, draai en hik mocht ik exclusief backstage meemaken.

Maar op 20 maart ging hij solo. En al was hij die eerste weken nog erg klein en hulpeloos, het loslaten was begonnen. De tijd vliegt. Drie maanden later slaapt hij in zijn eigen kamer, kan hij zichzelf entertainen in zijn park en geeft hij binnenkort elke dag het beste van zichzelf in de crèche. Move on mama! Maar eerst nog een paar weken genieten van onze vrolijke ochtenden, zotte verhaaltjes en onnozele liedjes. En dat heerlijke gevoel van Mats die in slaap valt in mijn armen proberen te saven in mijn hart voor al dat loslaten dat nog komen gaat.

[youtube Ymd8WrE_RBg]